Er valt veel te zien en te beleven in New York maar het leukste van deze fantastische stad vind ik toch wel de inwoners zelf. Ze zijn energiek, optimistisch en gevat. Een tijdje geleden hadden we een hotel geboekt in de Upper West Side van Manhattan. Naast ons hotel lag een lunchroom waar we elke ochtend met veel plezier onze dag begonnen met een ontbijtje. Het etablissement zag er uit zoals in een Amerikaanse film met van die bankstellen uit oude treinwagons. Een typische New Yorkse familie met Italiaanse wortels runde er met veel bravoure de zaak. Achter de bar, op een strategische plek van waaruit alles goed te overzien was, stond een kordate dame. Ze had iets weg van Carla Tortelli, misschien dat u haar nog kent; de kleine krullenbol uit de serie Cheers. Ze zwaaide er de scepter en deed dit op een briljante manier. Voor de gasten was ze een onopvallende verschijning maar voor het personeel – en dat waren er nogal wat - was ze alomtegenwoordig. Ze had de regie strak in handen. Met nauwelijks zichtbare gebaren en korte knikjes met haar hoofd stuurde ze iedereen aan. Het personeel hield haar nauwlettend in de gaten. Binnen de hectiek van het komen en gaan van gasten, zorgde ‘Carla’ voor rust en structuur. Die waren bij haar in goede handen. In de keuken was een heel team druk in de weer met het bereiden van pancakes, worstjes, wentelteefjes, toasts, eiergerechten en nog veel meer. Achter de bar stonden espresso apparaten, sapcentrifuges en milkshakers non stop te draaien terwijl twee enthousiaste serveersters met kannen verse koffie door de lunchroom rondzwierden om te pas en te onpas bij te schenken (met in het vooruitzicht een vette fooi natuurlijk). New Yorkers zijn ongekunsteld en zijn recht voor hun raap. Je pikt er al snel de (stam)gasten uit met een vrolijke inborst maar er zaten er ook tussen met een overduidelijk ochtendhumeur. Die kunnen dan ook ronduit chagrijnig doen! U zult begrijpen dat die ontbijtjes niet lang genoeg voor ons konden duren.
Op elke tafel stond een flesje maple syrup oftewel esdoorn(ahorn) siroop dat erg populair is in Amerika. Het smaakt heerlijk en combineert prima als suikervervanger bij vruchtensorbet of marmelades, wentelteefjes, pannenkoeken en witte bonen. Het proces van aftappen en concentreren van sap van de esdoorn is al vrij oud. De Indianen kenden deze techniek al. Het afgetapte sap wordt door koken ingedikt. Bij dit proces karameliseert de suiker, hetgeen een donkere kleur aan de siroop geeft. Het aftappen van bomen gebeurt in het voorjaar als de sapstroom van een boom op gang komt, net voordat de knoppen opengegaan. Het is ontzettend leuk en niet moeilijk om zelf te doen. Kleine kans dat u zelf een (suiker)esdoorn in uw tuin heeft staan maar misschien heeft u een berk of iep want daar gaat het ook mee lukken al zijn deze veel minder zoet. Bij een berk heeft u 100 delen sap nodig om 1 deel stroop te maken (bij een suikeresdoorn is dit 10:1). Dat schiet natuurlijk niet op maar u kunt het ook rechtstreeks drinken. Het smaakt naar boom; aards en licht zoet. Ik vind het altijd heel bijzonder om berkensap te drinken als je beseft dat het sap zo’n lange weg heeft afgelegd om uiteindelijk in je flesje te belanden. Boor een klein, ondiep gaatje in de stam van een berk of iep (tussen bast- en cambium laag) en steek hier een rietje of klein slangetje in dat er precies in past. Het sap kunt u vervolgens opvangen met bijvoorbeeld een plastic flesje dat u aan de boom vastbindt. Boor niet meer dan 2 gaatjes en doe het bij bomen van minimaal 10 jaar oud want anders overleven ze het niet.
